Dag 21 (epiloog) Beijing – Zurich – Amsterdam

Ik zit nu in het vliegtuig en land bijna in Zurich. Naast mij zit een Chinese man die bijna onder zijn stoel is verdwenen en jammer genoeg geen Engels spreekt terwijl er zich voor mij allerlei flauwe komedieseries afspelen.

Al met al kan ik terugkijken op een prachtige en intensieve reis met vele nieuwe ervaringen! We hebben duizenden kilometers afgelegd door het vasteland waarbij we meerdere kanten van China hebben gezien.

Vanzelfsprekend zijn er zaken in China die ik absoluut niet zal missen. Denk hierbij onder andere aan het eeuwige gedwaal en gezoek naar ons hostel veelal veroorzaakt door miscommunicaties met taxi chauffeurs. Ook zal ik de soms intense, starende blikken van de Chinezen niet missen en ik ben blij dat ik weer normaal kan communiceren met andere mensen in een taal die ik begrijp.

Toch is mijn beeld van China zeker verbeterd, ik zag China altijd als een soort kwade dictatuur, maar dat valt gelukkig wel mee. Tuurlijk, de bewaking is strenger en er is veel censuur op het internet maar van een dictatoriale communistische staat is duidelijk geen sprake. De (stedelijke) bevolking leeft over het algemeen in luxe en ze zijn vrij om te gaan en staan waar ze willen.

Als westerling val je in China erg op; de bevolking is over het algemeen vriendelijk en veel mensen staan open voor een praatje. Vooral jongere meisjes in China zijn al erg zelfstandig en behoorlijk assertief terwijl de jongens nogal verlegen zijn en vaak onder de hoede van hun ouders staan.

Op de vraag wat ik nu het leukste vond, kan ik eigenlijk geen antwoord geven. Zowel het meer traditionele Beijing als het modernere Shanghai hebben hun charmes, maar ook de kleinere niet toeristische dorpjes kennen weer unieke eigenschappen en zijn een stuk rustiger. Uiteindelijk hebben we een erg mooie en afwisselende reis gemaakt waarbij we in een relatief kleine korte tijd toch enorm veel hebben gezien & meegemaakt!

Nu heb ik één dag de tijd om wat zaken op orde te stellen en dan weer doorvliegen naar de VS! Nu weet ik eindelijk hoe het voelt om tussen een sandwich in te zitten met twee jetlags achter elkaar, haha 🙂

Dag 18 Tianjin – Beijing

Nadat we ons hotel bereikt hadden, besloten we om opnieuw de tempel van de hemel te bezoeken… dit keer binnen de openingstijden. De tempels zijn best mooi en we zagen er zowaar wat westerlingen.

Na de tempel van de hemel liepen we nog wat rond bij de winkelstraat van Beijing waar een bazaar tegenkwamen waar je allerlei souvenirs en traditionele Chinese spullen kunt kopen. Uiteindelijk heb ik nog wat Chinese theesoorten gekocht waar het land natuurlijk om bekend staat. In China staat een glas goede thee gelijk aan een glas goede whisky in ons land, en de prijzen van de meer exotische theesoorten lopen dan ook behoorlijk op.

In de avond zochten we het uitgaansgebied van Beijing op. We kwamen terecht in een straat vol met allerlei bars. Eerst bezochten we nog even een Chinese boekwinkel waar ik op zoek ging naar een mooi boek voor in mijn boekenkast (lezen kan ik het toch niet :P) en uiteindelijk heb ik een dagboek oid. uitgezocht.

Daarna liepen we langs de verschillende bars, je kon kiezen uit ‘ladybars’ met de meest lenige paaldanseressen tot vage cafés met artiesten in alle soorten en maten die Cinese liederen zingen.

Uiteindelijk zijn we naar drie bars geweest. Eerst in een rustige, kleine bar om wat te drinken en praten. Vervolgens gingen we door naar een bar met entertainment in de vorm van best wel harde, slechte Chinese live muziek, een knappe buikdanseres en een erg lenige paaldanseres die op haar kop aan één voet kon blijven hangen.

Na een tijdje ging het niveau wat achteruit (de danseressen vertrokken) en gingen we door naar een andere bar. Net toen we gingen zitten, zongen de zangeressen in de bar hun laatste noot, in China lijkt alles overal vrij snel te stoppen (rond een uur of één), dus om 2 uur waren we alweer terug in ons hotel.

Dag 19 Beijing

Wat vliegt de tijd in China toch voorbij, overmorgen vlieg ik alweer terug naar het koude kikkerlandje!

Maar voor het zover is, brengen we nog een bezoek aan het Zomerpaleis en de Chinese muur. Vandaag reisden we eerst af naar het zomerpaleis, het ‘vakantieoptrekje’ van de keizer aan de rand van Beijing.

Het terrein van het zomerpaleis is net zoals dat van de verboden stad reusachtig, maar er is wel veel meer groen te vinden en het paleis wordt omringd door water.

De keizer had het op zich best goed voor elkaar, veel ruimte, een reusachtig vakantie optrekje, duizenden bedienden en een harem van 10.000 vrouwen! Dat laatste lijkt me wel wat lastig, hoe kan je ooit al die namen onthouden? 100 lijkt me beter. De mannelijke bedienden hadden wel pech hun geslachtsorganen werden afgehakt en in een pot gestopt om te voorkomen dat ze één van die 10.000 vrouwen zwanger maakten.

Het zomerpaleis is erg mooi, op het terrein bevinden zich vele tempels en bouwwerken… eigenlijk te veel om op één dag te bezoeken.

Na het zomerpaleis verdwaalden we wat in Beijing, maar een kat komt uiteindelijk altijd op zijn pootjes terecht en zo wisten ook wij uiteindelijk de weg weer te vinden.

We bezochten opnieuw de Chinese nachtmarkt waar Tjerk nog een weddenschap moest nakomen. Hij mocht een knuffel die Tjerk & Jesper hadden gewonnen houden wanneer hij een schorpioen zou eten en dit stuurde via WhatsApp door. Gefeliciteerd Tjerk, de knuffel is voor jou.

Zelf was ik een beetje saai. Op de markt kan je werkelijk van alles eten: zeepaarden, slangen (huid), zeesterren, een soort rupsachtige cocons, spinnen… en wat nam ik? Gewoon lekkere vleesstokjes en een dumpling met vlees erin 🙂 Maar ach, lekker was het wel. Vanavond maken we het niet te laat want morgen bezoeken we de Chinese muur en dan moeten wel al om zeven uur ’s ochtends opstaan. Diezelfde dag zal ik om drie uur in de nacht met de taxi naar het vliegveld worden gebracht, dus een lange dag wordt het sowieso.

Dag 20 Beijing

We werden vroeg in de ochtend opgehaald om de Chinese muur te bezoeken Volgens Mao ben je pas een echte man wanneer je de muur beklommen hebt… en aangezien we dat zijn kunnen we natuurlijk niet om deze toeristische trekpleister heen.

Eenmaal aangekomen gaan we met de kabelbaan naar de top, met z’n vieren want in de bus kwamen we ook nog de Nederlandse Roy tegen die al zeven weken door China reist & een stage volgt bij een plantenbedrijf.

We besloten om voor de zwaarste tocht te gaan, vier kilometer heen en vier kilometer terug. Dat is inderdaad flink zweten! De muur is erg stijl en het belopen van de tientallen trappen kost veel energie. Maar het is zeker de moeite waard. Vanuit de muur heb je een prachtig uitzicht op de eromheen gelegen bergen en ondanks de dikke mist konden we de muur tot ver zien.

Na zo’n 1,5 uur bereikten we de top waarvandaan je ook de oudere, niet gerenoveerde delen van de muur kan zien. De muur kent maar één richting, maar omlaag is vanzelfsprekend minder zwaar dan omhoog. De oudere delen van de muren zijn veelal verzakt, dit komt onder andere door het feit dat ze vaak mensen levend begroeven binnen de muur,

Om aan de voet te komen van de berg gebruikten we een soort bobsleeën waarbij je zelf de snelheid kan bepalen. Met maximale snelheid omlaag is natuurlijk het spectaculairst, maar dacht een andere Chinese vrouw voor ons anders over wat resulteerde in een mooie kettingbotsing, sorry Tjerk..

Nadat we genoten hadden van een uitgebreide Chinese lunch werden we weer netjes afgezet bij ons hostel. Vervolgens bezochten we nog een Chinese massagesalon voor een massage, niet iets wat ik snel uit mezelf zou doen maar wel weer een nieuwe ervaring.

We moesten een soort bruine, Japanse pakjes aan en toen begon de pret. Het was behoorlijk ruig en ze wist mijn kuiten flink plat te drukken. Toch verging het lachen me niet, want Tjerk kan niet tegen kietelen en moest op een gegeven moment hard lachen, dit tot plezier van de Chinese vrouwen wat het geheel vrij lachwekkend maakte.

Verrassend genoeg had de massage wel een positief effect! Na afloop voelde ik me inderdaad beter. De nacht zouden we doorhalen, aangezien ik toch al om 3 uur ’s nachts door een taxi zou worden opgehaald. Samen met Roy gingen we weer naar het district met barretjes waar het deze maandag vrij doods was. Op een gegeven moment hadden we een privé optreden van twee zangeressen en een zanger, maar toen ze ons verzoeknummer ‘gangman style’ steeds weigerden hielden we het voor gezien.

Ik had het geluk dat ik een taxi kon delen met twee Amerikaanse toeristen, ik vlieg namelijk eerder terug dan Daniel en Tjerk en bovendien was dit een mooie kans om alvast wat over Amerika te praten. Nu ben ik vrij dood en dat zal na een reis van zo’n zeventien uur waarschijnlijk niet verbeteren, dus voor nu hopelijk welterusten en op naar een nieuw avontuur in de VS!

Dag 17 Nanjing – Tianjin

Na een treinreis van ongeveer 3,5 uur kwamen we aan in Tianjin een plaats vlakbij Beijing met zo’n tien miljoen inwoners. Het viel ons meteen op dat het er nogal mistig was; er hing een soort sombere grijze mist wat waarschijnlijk smog was veroorzaakt door de fabrieken die heel tactisch tussen de woonijken zijn geplaatst.

In Tianjin maakte we ons meest nuttige taxiritje tot nu toe: volgens het FX Hotel moesten we naar East Tianjin Station en we waren bij Tianjin central station. Onze taxichauffeur had geen idee waar dat ligt en een agent die er vervolgens bijkwam ook niet. Wij besloten daarom maar om het hotel te bellen zodat ze hem konden helpen, uiteindelijk bleek het gewoon om de oost uitgang van het station te gaan en de chauffeur reed ons naar de andere kant van het station… faal…

De rest van de dag wandeleden we wat rond in Tianjin wat voor de rest geen wereldstad is. Er zijn verschillende concessiewijken te vinden en in de nacht worden de straten mooi verlicht. Na wat drankjes in een Engelse pub gingen we weer terug naar het hotel waar ik op de 21^e verdieping een luxe kamer had, met een lekker zacht matras.

Morgen gaan we verder door naar Beijing (half uurtje met de trein) en eindigen we onze reis waar deze oorspronkelijk begonnen is.

Dag 15 Huangshan – Nanjing

Vandaag maakte we een behoorlijke busrit van zo’n zes uur in de richting van Nanjing, de hoofdstad van het Zuidelijke China met ruim acht miljoen inwoners.

Onderweg genoten we van een ‘geweldig’ opgenomen tv programma wat ze in de bus uitzonden; een vaag feest met belachelijke (slechte) optredens door een man met lang haar die ondertussen op het podium steeds hele kannen met bier leegdronk, al dan niet gemixt met Cola. Aparte show, met… hoe zal ik het zeggen… best wel vreselijke muziek.

We vonden het dan ook niet erg toen we waren aangekomen en we de benen weer mochten strekken. In Nanjing is het lastig om een taxi te vinden (westerlingen weigeren ze hier vaak als klant), maar uiteindelijk wisten we toch een taxi te regelen die ons naar het hostel wilde brengen.

In het hostel vroeg een meisje of ze tegenover me mocht zitten, tuurlijk dat is prima. Vervolgens begon ze ijverig aan haar huiswerk te werken terwijl het gewoon zomervakantie is, vreemd! Wij gingen naar buiten voor een goede Chinese maaltijd in een vrij chique restaurant en toen we enkele uren later terugkwamen was het meisje nog steeds huiswerk aan het maken… erg ijverig…

Wij gingen weer eens wat kaarten en tijdens het kaarten sprak een vrouw van 27 ons aan die zich afvroeg welke taal we spraken. Ze vertelde ons dat ze enorm blij was dat haar ouders voor het eerst sinds tijden weer eens langs konden komen voor haar verjaardag op de volgende dag. Ze studeerde toerisme en het is haar droom om ook ooit een hostel te openen.

Opvallend is het dat er in de hostels vooral veel meisjes te vinden zijn. Dit schijnt te maken te hebben met de eenkindspolitiek: wanneer er een vrouw wordt geboren mogen de ouders het nog een keer proberen om voor een jongen te gaan. Meisjes zijn vaak ongewenster en moeten het huis eerder verlaten: hierdoor zijn ze zelfstandiger en veel assertiever dan jongens. Jongens blijven in dit land lang bij hun ouders wonen om de boel later over te nemen, hierdoor zijn ze veel verlegener en reizen ze ook niet echt.

Ook grappig was het effect dat het woord Facebook had. In China is er sprake van sterke censuur: je komt sites als Facbook en Twitter amper op, dit kan alleen via allerlei ingewikkelde omwegen. Naast ons zat een groepje Chinezen enthousiast te kaarten en toen ik zag dat een Chinese jongen verderop wel op Facebook kon zij ik vrij luid hé, hij zit wel op Facebook. Dit woord uitspreken had hetzelfde effect als Voldermort uitspreken op Zweinstijn: iedereen was meteen stil en staarde me aan alsof ik iemand vermoord had…

Dag 16 Nanjing

Vandaag begonnen we de dag met een bezoek aan het museum over de ‘verkrachting van Nanjing’.

Nanjing heeft een vrij droevige geschiedenis. In de periode van de Tweede Wereldoorlog veroverde Japan grote delen van China waarbij ze zich niet altijd even netjes gedroegen.

Toen ze Nanjing veroverden slachtte & verkrachtte Japanse soldaten tussen de 200.000 en 300.000 mensen (Japanse versus Chinese cijfers). Ze stalen alles wat los en vast zat en staken ruim 1/3 van alle bouwwerken in de stad in brand.

Al met al is het museum vrij deprimerend, maar dit past natuurlijk goed bij het onderwerp van het museum. Door de wat neerslachtige architectuur en de dramatische muziek maakt het museum een behoorlijke impact en hier heb ik toch weer wat nieuws geleerd over de Chinese situatie tijdens de oorlog. Japan en China haten elkaar zelfs tientallen jaren later nog enorm.

Het museum sloot af met de mooie boodschap dat oorlog geen bron is van goed, maar van kwaad Zwakke landen zullen altijd worden ondermijnd en het is van belang om te leren van het verleden om de vrede te onderhouden zodat we kunnen werken aan een harmonieuze wereld. Mooie boodschap… daar kan China echter nog veel van leren (denk bijvoorbeeld aan Tibet…)

Na het museum namen we opnieuw de metro om een mooi park te bezoeken. In het park hing een relaxte sfeer waar je goed aan de drukte van de stad kan ontsnappen. Onderweg kwamen we nog een Chinees tegen die me cool vond en daarom met me op de foto wilde, het blijft een apart land 😛 Bij het park ligt een meer en hier huurden we een motorbootje om een tochtje te maken over het meer.

De boot was een echte snelheidsduivel met een snelheid van vijf kilometer per uur, maar we vaarden :). Volgens Daniel moesten we niet bakboord of stuurboord, maar kofschip… we hebben hem meteen gedegradeerd tot bootsman. Op een gegeven moment gingen we botsbootje spelen door rakelings langs andere Chinezen in bootjes te varen, de meesten konden onze piraterij gelukkig wel waarderen en zwaaiden vrolijk naar ons.

In de avond bezochten we nog even 1912, een gebied in Nanjing met veel bars en restaurants. Na wat afkoeling te gezocht te hebben bij een aantal met neon verlichtte fonteinen reisden we weer terug naar ons hostel

.

Vandaag gingen we richting Huangshan om de gele berg te bezoeken. Na een wat moeizame nacht in ons hostel in Huangshan veroorzaakt door het comfort (we lagen op enkele houten planken met een tuinkussen erop) en door onze buren (een luidruchtig zomerkamp bestaande uit zo’n veertig schreeuwende kinderen) vertrokken we om zeven uur richting de berg.

Vorig jaar in Oostenrijk hebben we aardig wat bergen beklommen, maar in China werkt dit net wat anders. Helemaal tot de top heeft men namelijk een trap uitgehakt waardoor we duizenden traptreden moesten beklimmen om de top op 1900 meter hoogte te bereiken. De Eifeltoren is er niets bij!

Het uitzicht op de top was erg mooi, we snapten ook direct waarom de berg de yellow mountain genoemd wordt: de kleur van de berg is vrij gelig. Gelukkig bereikten we de top net op tijd, daarna werd het zo mistig dat er niet veel meer te zien was.

Na opnieuw een flinke afdaling aten we wat om na de maaltijd weer terug te keren naar ons hostel. Het hostel lag een beetje in de ‘middle of nowhere’, dus doodde we de tijd vooral met wat kaartspelletjes en een potje Chinees schaak (ontiegelijk moeilijk!).

Voor het avondeten waren we door de eigenaars van het hostel uitgenodigd om als familie te genieten van een traditionele, Chinese maaltijd. Het eten was erg lekker en één van de jongens die meeat studeerde toevallig in Canada en kon best goed Engels.

Het was overigens geen echte familie, hij was nu bijvoorbeeld vrij en hij wilde graag werken in het hostel omdat hij dan dicht bij zijn vriendin kon zijn. De vrouwen moesten vooral erg lachten om mijn eten met stokjes skills die nog steeds vrij belabberd zijn, ik kreeg zelfs een lepel omdat ze dachten dat het daarmee beter zou gaan, maar met stokjes gaat het gelukkig ook prima 🙂

Na het eten vertrokken mijn reisgenoten naar de kamer en hing ik nog wat rond in de lobby. Na een gesprek met een vriendelijk Chinees meisje volgde een ontmoeting met de schichtige maar lieve hostelhond. Na wat gekrioel kwam ik weer de vriendelijke hosteleigenaar tegen die me voor de grap bijna elektrocuteerde met een vliegenmepper, deze man had wel wat weg van mijn opa (maar dan met spleetogen).

Na nog even geluisterd te hebben naar wat gitaar gepingel van een Chinees met een shirt met de opdruk ‘my prostate is best’ bekeek ik nog even de sterrenlucht om vervolgens terug te keren naar de kamer voor een kort nachtje slaap. Het kinderleger liep de volgende dag rond 6 uur ’s ochtends alweer schreeuwend door de gangen.