Na de woestijn vertrokken we naar Amman: een lelijke Arabische stad die enorm druk en smerig bleek. Het hostel was er ook niet al te best: kakkerlakken onder de matrassen, wc’s die niet doorspoelen en een heethoofd als eigenaar. Toen ik een aanbod kreeg om ergens te Couchsurfen ging ik hier dan ook gretig op in.

Mijn eerste ervaring bleek een aparte. Eerst werd ik naar een winkelcentrum gebracht door een Arabische man die dansend achter het stuur zat en ik besloot maar mee te doen. Vervolgens kreeg ik via SMS de instructie om een donker steegje in te lopen… het had een scene kunnen zijn uit een slechte horrorfilm.

Gelukkig werd ik niet begroet door een gevaarlijk monster, maar door twee leuke Russische meisjes. Het was hun doel om me dronken te krijgen maar ik had daar niet zoveel zijn in; dus voor elke wodka die ik dronk gingen er meerdere bij hun naar binnen.

Samen met een Ierse gast wilden ze karaoke zingen dus het duurde niet lang of we wisselde Russische communistische liederen af met Ierse volksmuziek en het Nederlandse koningslied. Hun zangkunsten waren twijfelachtig, maar de meisjes hadden zeker wat soepele en interessante dansmoves.

In Amman hebben we uiteindelijk weinig beleefd en vooral gerelaxt. Het bezoek aan UNCHF was wel memorabel waarbij de situatie van de vluchtelingen daar werd toegelicht; doordat Jordanië grenst aan Syrië en Irak komen ze in grote getallen het land binnen.

De laatste bestemming van de lange reis was Haifa. Het leuke hier was dat Plus 500 er gevestigd is, wat een grote beleggingsbroker is waarmee ik werk. Ze nodigde me uit om te komen eten en ik mocht wat vrienden meenemen; ze waren enorm gastvrij en toen we weggingen bleek de rekening al betaald te zijn.

De volgende dag bezochten we de tuinen van een obscuur geloof waarbij ze weinig haat kennen. Andere geloven zijn namelijk slechts uitingen van hun eigen geloof, dat is nog eens een mooie manier om er tegen aan te kijken 😉

Na een bezoek aan de universiteit werden we opgehaald door taxi’s waarbij we werden afgezet bij het Plus 500 kantoor. Ze hadden een uitgebreide Aziatische lunch voor ons besteld en gaven ons vervolgens een rondleiding door het gebouw. Het voelde goed om eindelijk een gezicht te zien achter de mensen waarmee ik al zo lang werk!

Na de rondleiding kregen we een ijsje (net een kinderfeestje) en mochten we op de PlayStation tennis spelen. Op een gegeven moment zag ik David, de CEO van Plus 500, die me uitnodigde voor een pokercashgame. Zoals altijd waren Koen en ik wel weer in voor een avontuurtje dus wij deden mee.

Toen ik de handen van de deelnemers schudde bleken het de eigenaren en directeuren van het bedrijf te zijn! Eén van de deelnemers was de oorspronkelijke oprichter en dit alles maakte het echt een extreem coole ervaring. Net zoals bij elk goed georganiseerd kinderfeestje werden we uiteindelijk weer naar huis gebracht met de taxi J

Al met al was de reis naar Israël en Jordanië indrukwekkend! Vooral de verhaling van de lokale bevolking en de wilde avonturen die we er hebben meegemaakt zullen me voor altijd bijblijven.