Na Jeruzalem vervolgde we onze weg naar Petra. Na een interessante grensoversteek waarbij we een kilometer of twee door de woestijn moesten lopen en een flinke busrit kwamen we aan. Koen en ik bleven in de avond wat in de lobby hangen en maakte vrienden met de eigenaar van het hostel.

Hij vertelde ons een bizar verhaal; hij zou een grot met goud hebben gevonden en die hebben aangeboden aan de koning voor honderd miljoen. De koning sloot hem echter op voor drie maanden en wilde de grot voor zichzelf houden, Hamze dacht daar echter anders over en hield zijn mond. Nu wil hij de grot verkopen aan een rijke Israëliër die te dik is om de grot in te kunnen.

Een vreemd verhaal waarvan ik niet weet of ik het moet geloven… maar feit is wel dat ze bijzonder gastvrij waren. We vertelden over onze obsessie met Indiana Jones en hij regelde meteen twee gratis Indiana Jones hoeden voor ons, AJKJ (Alex Jones Koen Jones) waren geboren.

Daarna werden we uitgenodigd voor een uitgebreide maaltijd op het dak waarbij ze zelfs Amstel bier gingen halen ergens in het dorp! Die avond ontmoeten we ook Hamze II waarmee ik Arabisch heb gedanst; dit jonge zevenjarige Syrische jongetje kwam niet zo over met zijn heftige rook- en drinkgedrag.  De grap waarbij hij ons een tik aan onze neus gaf bleef ook alle dagen even leuk 😉

Terwijl de rest van de groep om vijf uur vertrok bleven wij lekker liggen; 11 uur leek ons wel vroeg genoeg. De Indiana Jones tocht was bijzonder, we kregen allebei een paard en de gids ging er eigenlijk vanuit dat we wel konden paardrijden, dit bleek toch wat lastiger dan gedacht…

Vooral toen we steile rosten met die beesten gingen beklimmen werd het spannend. Ik kan nu oprecht zeggen dat ik van een berg af heb geskied op de rug van een paard, die beesten hebben niet al te veel grip op zo’n steile berghelling..

Petra zelf was erg mooi.. we genoten er nog van een oren strelend optreden met een fluitspel en gezang wat ik maar al te graag zou willen hebben op mijn bruiloft (mocht ik ooit gaan trouwen).

Toen we helemaal kapot weer terugkwamen zei ik net tegen Koen ik ga slapen, maar toen vroeg de eigenaar van het hostel of we naar een Arabische bruiloft wilden. We keken elkaar aan en zeiden yes, dat kunnen we niet laten schieten.

En schieten deden ze zeker. Omringd door mensen met AK47’s dansten we mee met de lokale bevolking waarbij we hand in hand stonden en iets Arabisch schreeuwde terwijl we steeds naar voren en achteren liepen. Een bijzondere ervaring!

Na Petra vertrokken we naar Wadi Rum om een nacht in de woestijn te verblijven. Scheurend in jeeps werden we naar het kamp gereden alwaar we lekker konden relaxen wat binnen zo’n drukke vakantie geen overbodige luxe is.

Tussendoor mochten we nog op kamelen rijden, de man die meeging was helemaal doorgedraaid en zong vage teksten. Op een gegeven moment leek het hem een leuk experiment om mijn kameel los te maken van de groep waardoor ik hem zelf moest besturen…

Waar een paard al problemen opleverde, was een kameel helemaal lastig. Het beest was nogal koppig en bleef bij iedere struik staan om te eten. Het koste me aardig wat kracht om het steeds met het touw weer verder te krijgen.

Toen we weer aankwamen bij het beginpunt had mijn kameel er geen zin in; hij liep stug door en terwijl de rest van de groep al afstapte reed ik de woestijn in. De man die de groep leidde wreef het er nog even in; bye Alex, bye Alex! Na het rijden om de kamelen deden we nog een jeeptour waarbij we een prachtige zonsondergang zagen.

Na deze bijzondere ervaring in Bethlehem gingen we door naar Jeruzalem. Hier kregen we beide kanten van het verhaal te zien; eerst bezochten we een NGO die strijdt voor meer Palestijnse rechten. Hier bleek dat de Israëlische overheid steeds meer nederzettingen bouwt in Palestijns gebied en dat de muur ook binnen de grens staat.

Binnen de samenleving blijkt sprake te zijn van systematische discriminatie. Arabische Israëliërs moeten bijvoorbeeld $40.000 betalen om een vergunning te krijgen om een huis te kunnen bouwen; dit is niet het geval voor de Joodse Israëliërs. Wanneer je alsnog een huis bouwt wordt deze gewoon gesloopt; dit alles natuurlijk om de verdeling van minimaal 70% Joden in stand te houden. Doet je dit ook niet een beetje aan WO2 denken?

Na dit interessante bezoek gingen we naar het ministerie van buitenlandse zaken. Na een uitgebreide veiligheidscontrole mochten we door naar de crisisroom; door een tiental gepantserde deuren kwamen we binnen in een ruimte die niet zou misstaan binnen het Witte huis.

Wel kregen we voornamelijk de standaardfeiten; we hebben de situatie zou omdat het onze veiligheid beschermt. Ze noemde de muur dan ook een hek (wat een verschil!) en gaven aan dat dit noodzakelijk was en dat sinds de bouw er geen zelfmoordaanslagen meer zijn geweest.

De vrouw gaf ook aan dat juist Israël steeds openstaat voor een dialoog maar dat er vanuit de Palestijnse gebieden geen antwoord terugkomt. Toen ze de Gazastrook loslieten ontstond er bijvoorbeeld een terroristische groepering namelijk Hamas, volgens de vrouw geeft Israël de Palestijnen veel kansen maar gebruiken ze deze niet.

Ook was ik benieuwd naar de Mossad omdat deze veelvuldig in films voorkomt. Toen ik vroeg wat de Mossad zoal doet gaf ze aan dat ze alles zouden doen om de veiligheid van haar burgers te garanderen. Dat is duidelijk; iedereen vermoorden die in de weg staat.

Uiteindelijk was het heel interessant om beide kanten van het verhaal te vernemen; toch is het me niet duidelijk geworden wie er gelijk heeft. Beide verhalen hebben zo hun kracht en het is een lastig conflict waarbij beide partijen lastig dichter tot elkaar kunnen komen.

In de avond beklommen Koen en ik nog de olijvenberg met mooi uitzicht over Jeruzalem. Toen het avond werd voelde we ons in dit overwegend Palestijnse deel toch wat minder veilig; de zon ging onder, de moskeeën schalden over de berg en hordes kinderen begonnen ons aan te raken en te achtervolgen. Tijd om terug te gaan!

In de avond ging ik nog uit met een meisje uit Israël die ik via Couchsurfen leerde kennen; ik moest op een willekeurig plein gaat zitten en zou daar opgehaald worden. Wat volgde was een leuke tocht door de stad met drankjes die uiteindelijk eindige in een party soek: overdag een markt; in de avond een feestplek waar de lokale jeugd heengaat.

Uiteindelijk ben ik hier nog op heftige wijze in aanraking gekomen met de IDF, het leger van Israël. In dit land moeten zowel jongens als meisjes op jonge leeftijd in dienstplicht; het uitzicht van een meisje in legerkleren en een groot wapen is zeker niet verkeerd.. Maar toch had ik deze ontmoeting liever niet gehad.

Toen ik naar de wc ging viel de klink namelijk uit de deur en die kreeg ik er met geen mogelijkheid meer in; opgesloten dus. Ondertussen zat het meisje buiten te wachten dus ik besloot om maar wat op de deur te gaan bonken. Vervolgens hoorde ik wat geschreeuw in het Herbreeuws.. English English, hey you get out of there. Ja, dat was nu juist het probleem 😉

Op een gegeven moment schoven ze een Creditcard onder de deur door; Mossad stijl een deur openen bleek toch niet helemaal mijn ding. Na een minuut of twintig hoorde ik een zware mannenstem brullen; get against the wall, all the way!

Enkele momenten later werd de deur met brute kracht opengetrapt en het scheelde maar een paar centimeter of ik was ook plat geweest. Toen ik eindelijk naar buiten kwam juichte en klapte de hele soek vanwege deze heldhaftige bevrijdingsactie. Het meisje lag vervolgens nog een half uur in een deuk en bracht me met de auto weer netjes naar het hostel.

De volgende dag moest ik alweer om 5 uur op dus meer dan 3 uur slaap zat er niet in; we bezochten de dode zee alwaar je kunt trampolinespringen en het effect van gewichtloosheid ervaart.  Op dit laagste punt van de wereld was het vroeg in de ochtend al boven de dertig graden; koud hebben we het in ieder geval niet gehad.

Deze zomer ging de lange reis van SIB Amsterdam naar Israël, de Palestijnse gebieden en Jordanië! In dit verslag vind je een sfeerimpressie van deze geweldige reis met interessante achtergrondinformatie en een overzicht van de avonturen die ik heb beleefd.

Tel Aviv is vooral een prima stad om bij te komen van een lange vlucht. Er is niet ontzettend veel te doen op toeristisch gebied, maar het strand is mooi; alleen de kwallen zijn een ongewenste gast. We bezochten hier de Nederlandse ambassade en hadden een diner met twee Nederlandse journalisten waarvan één bekend op RTL nieuws.

De journalisten gaven interessante achtergrondinformatie waaruit vooral bleek dat veel in het nieuws overdreven wordt. Israël verkoopt; elk klein nieuwsfeitje wordt uitvergroot en uitgebreid toegelicht. Conflicten in andere landen die eigenlijk veel erger zijn, worden amper gerapporteerd in het nieuws; deze ongelijkheid is eigenlijk best vreemd.

Na wat relax tijd in Tel Aviv was het tijd om te vertrekken naar Bethlehem. Bethlehem ligt in Palestijns gebied en ik verwachte dan ook strenge controles en gemene Arabieren die op zoek zijn naar loslopende toeristen om te beroven en vermoorden; gelukkig werden mijn verwachtingen niet waargemaakt.

De controle was best beperkt; Anouk moest zich verbergen onder een backpack omdat er niet genoeg stoelen in het busje waren, maar voor de rest gebeurde er niets bijzonders. Wat me vooral is bijgebleven uit de Palestijnse gebieden is hoe vriendelijk de mensen daar zijn; in Israël lijken de meeste mensen meer afstandelijk en gesloten maar dit was hier niet het geval.

Al tijdens een etentje met de eigenaar van het zwaar Christelijke hostel (toen we op de foto gingen moesten we Jezus zeggen in plaats van cheese en meisjes en jongens mochten absoluut niet in elkaars kamer komen) werd mijn mening van de Palestijnen anders.

Hij vertelde me dat hij eigenlijk leefde in een openlucht gevangenis; het was niet toegestaan om naar buiten te gaan behalve met Pasen en Kerst; in deze periode had hij nog wel aardig wat gereisd en zelfs zijn vrouw uit Litouwen ontmoet. Toch was het me meteen duidelijk dat deze man geen kwaad in de zin had; het enige wat hij vroeg was wat meer vrijheid en beweegruimte.

De beleefdheid bleef: zelfs in de moskee waren ze ontzettend vriendelijk. Toen ik met mijn schoenen te ver doorliep vroegen ze me vriendelijk deze uit te doen; er was absoluut geen vijandigheid. Dit was zelfs het geval in een vluchtelingenwijk met beschilderingen van Arafat op de muur; mensen schudde me de hand, een kindje kneep nieuwsgierig in mijn neus en een familie wilde met me op de foto.

Het enige moment waarop we het aan de stok kregen met de lokale bevolking was toen we een kerk beklommen. Een woeste priester kwam naar buiten; in twenty years I never saw this, you don’t have brains in your head? Gefrusteerde typetjes die priesters 😉