De dag erna reisden we door naar Tartu alwaar ik de moeder van Keiti zou ontmoeten. Na een lange busrit kwam ik aan in een huis vol met voornamelijk baby’s. Nou is mijn ervaring met kinderen vrij nihil en hanteer ik altijd een spreekwoord kinderen zijn hinderen; toch heb ik een goede band opgebouwd met twee baby’s.

De eerste baby heet high five baby en het lukte me om hem de high five te leren, de tweede baby heet flying baby en deze baby vond het geweldig als ik hem door het hele huis liet vliegen. Hoe sneller ik hem naar beneden liet vallen hoe blijer hij keek en ik vond het ook wel een leuk spelletje. Kortom; in het verre Estland ben ik tot de conclusie gekomen dat je baby’s dingen kan leren en dat ze eigenlijk net als huisdieren zijn.. soms best wel schattig.

 

Nadat we die avond uit waren gegaan in Tartu sliepen we in een tent in de tuin van de moeder. Voor mij een grote stap, aangezien ik eigenlijk nog nooit had gekampeerd. Het was vrij krap maar wel lekker knus en doordat het er zo donker was zag je er duizenden sterren.

De volgende ochtend bracht haar moeder ons naar een wetenschappelijk museum alwaar je allerlei vage proefjes kon doen. Een beetje in de stijl van Nemo, maar dan net wat leuker. Sinds de man van de kamelen aan mijn camera heeft gezeten, neemt deze automatisch de vijf seconden voor iedere foto op waardoor dit soort momenten nog extra komisch worden vastgelegd.

Na het museum keerde we weer terug met de bus naar Viljandi om het daar een dagje rustig aan te doen. Ik ontmoete nog wat locals en maakte in mijn eentje een lange wandeling rondom een meer. De volgende dag leende Jaanika ons haar auto uit; aangezien Keiti geen rijbewijs heeft, werd dit mijn eerste roadtrip waarbij ik zelf grote stukken mocht rijden.

Met mijn 2 lekke banden en 2 ongelukjes was ik een beetje nerveus in het begin. Het feit dat de auto een lekke band hand die we niet mochten repareren maakte het extra spannend, vooral omdat ik hierdoor bijna permanent naar links moest sturen om toch nog rechtdoor te gaan.

Gelukkig bleken de wegen in Estland lekker leeg waardoor we flink konden door crossen. Dankzij de politie detecteer app was het op een gegeven moment mogelijk om veel te hard te rijden om de door bos omringde wegen. Uiteindelijk kwamen we bij een mooi schip aan waarmee we op het eiland Muhu aankwamen.

Een vriendin van Keiti had daar een enorme boerderij met schapen, vele gebouwtjes, hangmatten, katten, honden en een ouderwets wc huisje. Al met al zag het er schattig uit en mede dankzij het mooie weer was het er prima vertoeven.

We vertrokken al snel naar Saaremaa, het grotere eiland om daar een kasteel te bezoeken met een expositie over de communistische bezitting van Estland. Estland heeft best wel veel pech gehad en heeft weinig onafhankelijke momenten gekend; het land bestaat dan ook pas sinds 1991 en heeft sinds die tijd veel ontwikkelingen doorgemaakt. Zo stemmen mensen er digitaal, is Skype er opgericht en is er op elke straathoek wel WiFi te vinden.

Na het bezoek aan Saaremaa reden we weer terug om de zonsondergang te bekijken op een brug; dit was prachtig. Terug in de boerderij bleken ze een soort filmzaal te hebben op de hogere verdieping met een sterke bas; de perfecte locatie voor een goede film.

De volgende dag moest ik weer een flink stuk rijden. We gingen van Muhu terug naar Tallinn om opnieuw een nachtje bij haar vader te verblijven. Onderweg stopte we bij een onder water gelopen stad wat kwam doordat de fabrieken die de boel leegpompten stop waren gezet. Rondom waren aparte, door mensen gemaakte witte rotsen te zien. In de avond bekeken we nog de nieuwste Mission Impossible en haar familie maakte nog grappend wat opmerkingen of ik niet nog een keer van de sauna wilde genieten.

De volgende dag nam de vader mij, Keiti en haar 12 jarige broertje die ook op bezoek was mee naar adventureland. Hier heb ik echt doodsangsten uitgestaan! Het was de bedoeling om in bomen te klimmen aan zekeringen via allerlei hindernissen. Nu is balans niet mijn sterkste punt, dus het gebeurde nog wel eens dat ik bijna naar beneden stortte. Op kleine fietsjes en bungelende houtjes moest ik grote afstanden overbruggen op een enorme hoogte.

Het engste moment was het moment waarop ik daadwerkelijk uit een boom moest springen. Het voelt enorm onnatuurlijk om gewoon in de diepte te springen terwijl je ziet dat er alleen harde grond is. Toch kon ik me niet laten kennen natuurlijk, dus na enkele gefilmde angstige momenten durfde ik het aan en ik heb de val gelukkig overleefd.

Na het avonturenland volgde er wat bonding met de familie. Het broertje vertelde me over zijn plannen om ontmaagd te worden en was een beetje te nieuwsgierig voor zijn bestwil. Toch was het een geinig ventje en we hebben intense watergevechten gehouden in de tuin met tuinslangen en waterpistolen.

Na het eten gingen we barbecueën en was het tijd voor mijn verrassing. Het meisje waarmee ik reisde had zoveel leuke dingen voor me geregeld dat ik vond dat ik wat terug moest doen! We verbleven in een mooi hotel in het centrum van Tallinn en ik had iets geboekt, waarvan het haar niet lukte om te raden wat het was: een escapegame.

We werden samen geboeid en geblinddoekt in een gevangenis opgesloten. Het doel; ontsnappen. In die tijd wisten we geboeid te blijven.. niet alleen figuurlijk maar ook letterlijk. Het raadsel om de handboeien open te krijgen begrepen we namelijk niet. Uiteindelijk eindigde deze bijzondere ervaring in de doodstraf: we kwamen er niet uit.

Op de laatste regenachtige dag bezochten we een dakterras en enkele ondergrondse tunnels alwaar de geschiedenis van Tallinn goed te zien was. Het afscheid bij het vliegveld was nogal emotioneel; wanneer je 24/7 samen bent met iemand raak je toch erg close en er vloeide dan ook zeker wat tranen.

Al met al was Estland opnieuw een geweldige ervaring! Ik ben blij dat ik zoveel leuke locals heb ontmoet en doordat ik echt met een meisje uit het land heb gereisd ben ik buiten de standaard toeristische paden gebleven. Bedankt Keiti voor de mooie reis!

Na 2 maanden reizen, 3 continenten, 6 landen en 19 steden ben ik weer terug in het regenachtige Nederland. Eigenlijk begin ik nu helemaal opnieuw; veel dingen zijn voorbij en een tweede studie Psychologie omringd door nieuwe studenten maakt het mogelijk om dingen opnieuw te proberen. Het is jammer om weer terug te zijn, maar ik ben benieuwd wat het nieuwe jaar gaat brengen!